ධවල රාත්‍රීහු 

ප්‍රිය පාඨකය, එය සුන්දර රාත්‍රියක්, අප නව යොවුන් වියේ දී පමණක් දන්නා රාත්‍රියක් වුයේ ය. මෙතරම් තරු විසුළ, මෙතරම් සුපැහැදිලි, අහස දෙස බලා ඔඅබට ඔබෙන් ම මෙසේ නොවිමසා සිටීමට නොහැකි වනු සිකුරු ය: මෙවන්  අහසක් යට කෙසේද හැකි වී ඇත්තේ වෙහෙසෙන්නට, හැම විදියක ම අමනාපී හා කුහක මිනිසුන්? ඒ ද එය ද යෞවනයට අනන්‍ය පැනයකි, සෙනෙහෙබර පාඨකය, සැබවින් ම යෞවනයට අනන්‍ය පැනයකි. එනමුදු එවන් පැන නිතර ම ගෙන එමින් ඔබේ හදවත රිදවීමෙන් මැවුම්කරු සතුටු වේවා.  

පුංචි වීරයා 

ඇය සුදුමැලි ව කලබල ව සිටින බව යමෙකු ප්‍රකාශ කළ අතර එවිට අනෙක් ය ද එය දුටුවහ. පොදු ප්‍රශ්න කිරීම් හා විස්මය පළ කිරීම් මාලාවක් ඒ පසුපස ආවේය; විහිළුවක් කිරීමෙන්, සිනහ වීමෙන් හා ප්‍රීතියෙන් සිටින බව පෙන්වීමෙන් යට ඒවාගෙන් ගැලවීමට සිදු විය. ටෙසරයේ අනෙක් කාන්තාවන් දෙදෙනෙකු සමග පිළිසඳරක යෙදී සිටින සිය සැමියා දෙස ඈ ඉඳහිට ඈ බැලුම් හෙළුවා ය. ඉදින් එවිට ඔහු පැමිණි පළමු රැයේ දී වූවාක් මෙන් එම ප්‍රකම්පතභාවය හා ව්‍යාකූලත්වය ඇය ව ග්‍රහණය කර ගත්තේ ය. මගේ අත සාක්කුව තුළට රුවා කවරය දැඩි ව අතට හසු කර ගෙන එම මහත්මියගේ අවධානයට මා ව ලක් වේවා යැයි  දෙවියන් යදිමින් මම අනික් හැම කෙනාගෙන් ම වෙන් ව සිටියෙමි. එක්කෝ මුළුමනින් බලාපොරොත්තු සුන් වූ අගේ හදවතට ප්‍රබෝධයක් වන්නට, බැල්මකින් පමණක් වුව අගේ භීතියෙන් ඇය ව සන්සුන් කරවන්නට, නැතිනම් රහසින් හා ඉක්මනින් යම් දෙයක් ඇයට පවසන්නට, මට වුවමනා විය. නමුත් ඇයට මා දෙස බැලීමට සිදු වූ විට මම තිගැස්සී ඇස බිමට යොමු කළෙමි.