"දෙයියනේ... මේක ඇඳුමක්ද නෙට් එකක්ද.. මේක ඇඳන් කොහොමද එළියට යන්නේ.. අනේ දෙයියනේ ඇයි මං ඉපදෙද්දීම මැරුණේ නැත්තේ..."

"එන්ජල්... උඹ ඕක ඇතුලේ පැළ වෙලාද... මං ඇතුළට එන්න කලින් එළියට වරෙන්..."

ඒ හඬ ඇහෙද්දියි මාව පියවි සිහියට ආවේ. කොච්චර ඇඬුවත් තේරුමක් නෑ. මං මේ මිනිහගේ බිල්ලක් වෙලා ඉවරයි. මැරෙනවට වඩා දෙයක් වෙන්නේ නෑ නේහා.  ඔයා ස්ට්‍රොන්ග් වෙන්න. මං මට  ම කියාගත්තේ කොහොම හරි හිත හයිය කරගන්න. එත් මේ කඳුළු  නම් ඔහේ ගලාගෙන යනවා .

"තමුසේ එළියට එනවද නැද්ද..."

පෙරටත් වඩා සද්දෙන් කෑ ගහපු හඬ  නිසාම ඉක්මනින් දී තිබූ ඇඳුම ඇඳගත්ත මං කර වටා ටවල් එක ඔතාගෙන අගේ විනිවිද පේන තැන් වසාගෙන නාන කාමරයෙන් එලියට ආවේ ගැහි ගැහි. හැබැයි ඒ සීතලට නම් නෙමේ කියලා මං හොඳටම දන්නවා. 

මං එළියට එද්දී දොර ගාව හිටගෙන නපුරා බලාගෙන ඉන්නවා. මාව දැක්ක ගමන් ඒ ඇස් ගැස්සුනා.

"වාව්.. ප්‍රීටි එන්ජල්... ටවල් එකෙන් වහන් හිටිය ම ඔහොම ලස්සන නම්... ඕක අයින් කලාම...."