මේනකා සාමාන්‍යයෙන් අවදිවන්නේ අනෙක් අයට වඩා පාන්දරින්. කුඩා දරුවෙකු කිරි ඉල්ලා හඬන හඬ තමයි ඇගේ එලාම් එක. ඇයට ඒක ඇහෙන්නේ කණ් බෙරය ඇතුලෙන්. ගැස්සිලා ඇහැ ඇරුණේ නැතත් ඒ සද්දේට මේනකා ඇහැරෙන්නේ කැමැත්තෙන්. පාන්දරම ඉස්තෝපුවේ දොර ඇරගෙන ආලින්දය කොටසට එන මේනකා තරමක් වැල් දිරා ගිය දික්සඟලාවේ දිගෑදෙනවා. ඊට පස්සේ සුදු මහත්තයා කකුල් දෙක ගාව වැතිරෙනවා. එතැන් ඉඳන් ඇය මුමුණන්න ගන්නවා.

″කිරි කිරි බෝලේ
රැළි රැළි මාලේ
මේ ළමයා කොහෙන්දෝ
රෝස කැලෙන් ඇහින්ඳෝ
රෝස කැලෙට කොයින් දෝ
කපුටෝ ගෙනත් දැම්මෝ ...″

මේ නැළවිලි ගීතය කීප වතාවක් එක දිගම මුමුණන ගමන් සුදු මහත්තයාගේ හිස දකුණු කකුලෙන් පිරිමදිනවා. මේනකා ඇස් දෙක පියාගෙන හීනයක් දකිනවා. ඒ හීනයේ ඉන්නේ තරුණ ගෑනු කෙනෙක්. කුඩා දරුවෙකුගේ කළල රූපයක් අරන් අර ගෑනු කෙනා අඬ අඬා වීදියක් දිගේ දුවනවා. මේ ඉන්නේ කිසාගෝතමී. වෙලාව මහ පාන්දර. වීදියේ කවුරුවත් නෑ. මීදුම් ගතියක් වීදිය දිගේ ගලනවා දූවිල්ලක් වගේ. වීදි පහන් වල ආලෝක කදම්බයන් විදියට පොළොවට සම්බන්ධ වෙලා. ඒවා අතරින් ඇත්තටම මේ දුවන්නේ තමන් කියලා මේනකාට හිතෙනවා.