‘"මං එතන හිටගෙන හුඟක් වෙලා බලා හිටිය.ට්‍රක් එකෙ හිටපු මනුස්සයෙක් මං දිහා බල බල සැරින් සැරේ හිනා වුණා. එයා හරිම කරුණාවන්ත පාටයි. අන්තිමට ඒගොල්ල දිහා බලාගෙන ඉඳලා මට එපා වුණා. මං ආපහු ගෙදර යන්න හැරෙන කොටම තමයි, ඒ ගොල්ලන්ට පැණි කොමඩු ගෙඩියත් අතෑරුණේ. ලොකු කොමඩු ගෙඩියක් විසිවෙලා ඇවිත් පාරෙ හැපුනා. හරියටම මං ලඟ. ඒක පිපිරුණා. කොමඩු ගෙඩිය ඇතුලෙ රතුපට මදෙයි, කලුපාට ඇටයි එක්ක ඇතුලෙ හීනි සුදුපාට ලෙල්ල... පැණි බේරෙන කොමඩු ගෙඩියයි, ඒකෙ සුවඳයි දැනුනම මට දැනුණා මං කොච්චර බඩගින්නෙද හිටියෙ කියලා. මං අහක බලාගෙන ගෙදර යන්න හැරුණා. අඩි දෙක තුනක් යනකොට මට ඇහුන කවුද කෑගහනව"

"ඒයි ළමයෝ...ළමයෝ"

"මං හැරුණා. ට්‍රක් එක උඩ ඉඳලා මට හිනාවුණු මනුස්සයා මං දිහාට එනවා. එයා අතේ අර පැලිච්ච කොමඩු ගෙඩිය"

"ආ පුතා මේක ගන්න. ගෙදර අරන් යන්න. මේක ඔයාට..."

"මං වචනයක් වත් කතා කරන්න කලින් එයා කොමඩු ගෙඩිය මගෙ අතේ තියලා ඉක්මනට ට්‍රක් එක දිහාට ගියා. මං කොමඩු ගෙඩිය බදා ගත්තා. ඒක හරිම බරයි. මට උස්සගෙන යන්නත් බැරි තරං. මං ගෙදර ගියාම වාල්යා; මගේ යාළුවටත් අඬගහලා, දෙන්නත් එක්කම ඒ ලොකු කොමඩු ගෙඩිය කෑවා. දෙයියනේ! ඒකෙ රහ! මට ඒක ඕගොල්ලන්ට වචනයෙන් විස්තර කරන්න බැහැ. ඉස්සරවෙලාම අපි ගෙඩිය දෙකට කැපුව. ඊට පස්සෙ කොමඩු කෑල්ල කනකොට පැණි අපේ කන් වලටත් විසි වුණා.පැණි බේරෙන කොමඩු ගෙඩියෙ යුෂ අපේ කම්මුල් දිගේ බේරුණා. අපෙ බඩවලුත්, කොමඩු ගෙඩි දෙකක් වගේ පිම්බිලා ආවා. බඩට ගැහුවොත් බෙරයක් වගෙ සද්දෙ එන්න තිබුණ. අපිට දුක කොමඩු කන්න එක පාන් කෑල්ලක් වත් තිබිච්ච නැති එක ගැන. එහෙම උණා නං එදා අපිට රජ මගුල්. ඔව්..."