එදිරිල්ලේරාළ හෙවත් දුමින්ගෝ කොරයා ඝාතනයෙන් පසු මාදම්පේ රාජධානියේ පාලනය හිමි වූයේ ආණ්ඩුකාරයාගේ සහ කොචින්හි බිස්කුන්ගේ හිතවතකු වූ ලන්සරෝට ද සොයිසාටය.

ආණ්ඩුකාරයා පත් කළ විශේෂ නිලධරයකු වශයෙන් මාදම්පේ රාජධානිය භාරගත් ලන්සරෝට, තනිවැල්ල රජුගේ මාලිගාවේ පදිංචියට පැමිණියේ ය. ඔහුගේ බිරිඳ, දරුවන් සහ කොචින් නෑයන් විශාල පිරිසක් මාදම්පේ රාජධානියට ආ හ.

සිංහල රාජකාරි ක‍්‍රමය මලබාරයේ ක‍්‍රමයට අනුකූල ව වෙනස් කිරීම, ලන්සරෝට විසින් මාදම්පේ රාජධානියේ සිදු කරන ලද පාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණයකි. එමගින් රාජධානියේ සිංහල වැසියන් මාදම්පේ බලවත් ව සිටි පෘතුගීසි මලබාරයන්ගේ ප‍්‍රවේණි දාසයන් බවට පත් කිරීමට ලන්සරෝට සමත් විය. මේ ප‍්‍රවේණි දාසයෝ ඉඩම් හිමියන්ගේ වාසගම් යටතේ ලේඛන ගත කරන ලදහ. මේ නිසා මාදම්පේ රාජධානියේ විසූ සිංහලයන් විශාල පිරිසකට පෘතුගීසි වාසගම් ලැබුණි.
ලන්සරෝට ලංකාවට හඳුන්වා දුන් මලබාර් කුල ක‍්‍රමය සහ ප‍්‍රවේණි දාස ක‍්‍රමය පාලකයන්ට ඉතා වාසිදායක වූයේ ය. හැම ප‍්‍රවේණි දාසයකුට ම කුලයක් සහ වෘත්තියක් ලැබුණි. ඒ කිසිවකුට වැටුප් නො ලැබුණි. මේ වාසිය නිසා පෘතුගීසින්ගෙන් පසු මාදම්පේ රාජධානියේ බලයට පත් ලන්දේසිහු ද ලන්සරෝටගේ ප‍්‍රවේණි දාස ක‍්‍රමය භාවිත කළහ.
ලන්සරෝට ස්වකීය මලබාර් නෑයන්ට ඉඩකඩම් හා නොයෙකුත් වරප‍්‍රසාද පිරිනැමුවේ ය. මාදම්පේ රාජධානියට අයත් තොටමුණු ප‍්‍රදේශ සියල්ලක ම ක‍්‍රිස්තියානි ආගම අදහන මලබාර් ප‍්‍රභූන් පිරිසක් බිහි වීම ඔහුගේ වැඩපිළිවෙළේ ප‍්‍රතිඵලයකි. මොවුන්ගේ සූරාකෑමට ලක් වූ සිංහල බෞද්ධයන්ගේ තත්ත්වය කොතරම් අවාසනාවන්ත වී ද යත් අවස්ථාව ලත් සැණින් සිංහල රාජ්‍යයට පලා යෑම ඔවුන්ගේ ප‍්‍රතිපත්තිය වූයේ ය. ලංකාවේ පෘතුගීසි ඉතිහාසය ලියූවෝ, එදා සිදු වූ ඒ විපත ගැන සඳහන් නො කරති.