'මොල්ලිගොඩ ..''

මා දුටු රජතුමා පුළුල් සිනාවක් පෑවේය.

' දේවයන් වහන්ස..''

රජතුමා උස් හඬින් සිනාසුණේ අරමුණකින් තොරවය. සුරාවිතින් බිඳක් රස බැලූ ඔහු තලු මැරුවේය.

''ඔබ ඇහැලේපොල වලව්වට ගියා?''

'' එහෙමයි දේවයන්වහන්ස.''

'' එහෙනම් ඔබත් ඇයව දකින්න ඇති?''

'' ඔබ වහන්සේ පවසන්නේ ඇහැලේපොල කුමාරිහාමි පිළිබඳව නම් .. මම ඈ දුටුවා. ''

''ඈ අපූරු රුවැත්තියක්.?''

”අයියණ්ඩි... බිය නොවන්න අයියණ්ඩි... මැරෙන්ට මම බිය නෑ. මැරෙන හැටි මම පෙන්වන්නම්.”
මද්දුම බණ්ඩාර ඍජු කර ගත් ගතින් යුතුව ඉදිරියට පා නඟන අයුරු කෙමෙන් අඳුරු වන මගේ දෙනෙතට පෙනේ. මගේ ළය පුපුරා යන්නට ළංවන සෙයකි. වහා දිවගොස් ඔහු කැඳවාගෙන මගේ තුරුලේ සඟවාලන්නට මට සිතේ. එහෙත් මගේ අප‍්‍රාණික දෙපාවලට පියවරකුදු ඉදිරියට නැඟීමට නොහැකිය. බෙහෙවින් පැහැදිලිව තිබූ අහස කෙමෙන් අඳුරු වෙයි. උඩවත්ත කැලය දෙසින් අඳුරු වලාවන් කෙමෙන් කෙමෙන් තල්ලූ වී පැමිණ මුළු අහසම අත්පත් කර ගන්නට සැරසෙන සෙයකි. තවත් ස්වල්ප වේලාවක් අනෝරා වැස්සක් ඇද හැලෙනු නියතය.
මේ වැසි වැටෙන කාලයක් නොවේ. මේ පළ කරන්නේ දෙවියන්ගේ නිහඬ විරෝධයද?
මද්දුම බණ්ඩාර තමා අල්ලා ගන්නට තැත් කළ වධකයින් දෑත් ගසා දැමුවේය. කිසිවෙකුගේ බල කිරීමකින් තොරව ඉදිරියට පා නැඟූ ඔහු දංගෙඩිය මත හිස තබන අයුරු යන්තමින් මම දිටිමි. රතුම රතු පාට පසුබිම තද දම් පාටට හැරෙද්දී මගේ දෙපා අප‍්‍රාණිකව යනු මට දැනිණ. උණුසුම් දියරයක් මගේ මුහුණ මත පතිත වෙද්දී මා වියරු නොවැටුණා පමණි. එ් කුමක්දැයි මට හඳුනාගත නොහැකිද දෙවියනි! එ් සුවඳ මට හඳුනාගත නොහැකිද...? දෙවියනි....? එ් මගේ රුධිරයෙන් පෝෂණය කළ මගේ ආදරණීය පුතුගේ උණුසුම් රුධිරයෙහි සුවඳ නොවේද?