අප බොහෝ දෙනකුගේ නිවෙස්වල බුදුමැඳුරු, වන්දනා කුටි තිබේ. මේ කුටිවල බුද්ධරූප හා දේවරූපද තිබේ. තිච් ඤතාන් හිමියන් අපට ඇරියුම් කරන්නේ හුස්ම ගැනීමට කුටියක් සාදාගන්නා ලෙසය. නිඳන කාමර, කෑම කාමර අතරට හැම නිවෙසකම කුඩා කාමරයක් ආශ්වාස ප්‍රශ්වාසය සඳහාද වෙන් කරන්නැයි උන් වහන්සේ අපට ඇරියුම් කරති. ඒ කුටිය හිස් විය යුතුයැයි අපට සිතෙන්නේ අපේ සාමාන්‍ය දැනුමට අනුවය. එහෙත් ඒ සඳහා පරිස්සමින් තෝරාගත යුතු දේ පිළිබඳව උන් වහන්සේ අවධාරණය කරන්නේ මෙසේය:

එම කාමරය, කුටිය, ඉතා සරල විය යුතු අතර, ඕනෑවට වඩා දීප්තිමත් නොවිය යුතුය. සිහින් සීනුවක් තිබීමත් නරක නැත. මනහර හඬක් ඇති කරන එකක්. වාඩි ගන්නට කුඩා මෙට්ට හෝ පුටු කීපයක්. අපගේ සැබෑ ස්වභාවය සිහිගැන්වීම සඳහා කුඩා මල්බඳුනක්. දරුවන්ට එහි මල් තැබීම, සිනාවක් සමඟ කළ හැකිය. ඔබ පවුලේ පස් දෙනකු වෙති නම්, කුඩා මෙට්ට හෝ පුටු පහක් තිබිය යුතුයි. ඊට අතිරේකව අමුත්තන් සඳහාද තව කීපයක්. විටින්විට අමුත්තකුට ඇරියුම් කිරීමත් හොඳ දෙයකි. ඔහුත් සමග විනාඩි පහක්, දහයක් ආශ්වාස-ප්‍රශ්වාස කළ හැකිය.

ඔබ බුදුරුවක් තබනු කැමති නම්, කරුණාකර ප්රිස්සමින් තෝරාගන්න. බොහෝ විට සංහිඳියාවෙන් හෝ සැහැල්ලුවෙන් තොර බුදු පිළිම දක්නට ලැබේ. ඒවා හදන කලාකරු ආශ්වාස-ප්‍රශ්වාසය, මඳ සිනාව ප්‍රගුණ නොකරයි. බුදුන් වහන්සේ ඔබේ නිවසට එති නම් කරුණාකර ප්‍රවේසමෙන් තෝරාගන්න. අපේ දරුවන් වෙනුවෙන්, බුදුන් වහන්සේ මඳ සිනාවෙන්, සතුටින් සහ සුන්දරව වැඩසිටිය යුතුය. ඔවුන් බුදුන් දෙස බලා, නිවීමක්, සතුටක් නොලබයි නම්, එය හොඳ පිළිමයක් විය නොහැකිය. එවැනි බුදු රුවක් නොලැබේ නම්, නවතින්න. ඒ වෙනුවට මල් මිටක් ගන්න. කුසුමක් යනු බුදු කෙනෙකි. කුසුමක බුද්ධ ස්වභාවය ඇත්තේය.