සැබැවින්ම ඓතිහාසික නවකතාව හේතුපලවාදය මත පිහිටි ව්‍යාපෘතියකි. දහනමවන සියවසේ මධ්‍යම පාංතික හේතුපලවාදී මතවාදය මත බිහිවූ නවකතාව සමාජය හා ඉතිහාසය පිළිබඳ සත්‍යය දක්වන්නක් ලෙස අධිනිශ්චය විණි .එය ධනේශ්වර සාහිත්‍යයේ නිෂ්පාදන මාතය විය. මෙය පසු කලෙක සකල නූතනවාදී සාහිත්‍ය ප්‍රවනතාවන් විසින්ද , පශ්චාත් නූතන සාහිත්‍ය ප්‍රවනතාවන් විසින්ද ප්‍රශ්න කෙරිණි. එහෙත් නිව්ටෝනියානු ගුරුත්වය පිළිබඳ ප්‍රවාදය අයින්ස්ටයිනියානු විශිෂ්ඨ ගුරුත්වය විසින් අතික්‍රමණය කෙරුණද තවමත් ඇපල් ගෙඩි බිමටම වැටෙන්නා සේ පශ්චාත් නූතන ඉතිහාස කතාන්දරවලටද ඒ අදාලය. දැනුවත්ව ඒ බිඳ දැමීම අන් කාරණාවකි. එයට පෙර ඉතිහාසය , ඉතිහාසවේදය ,පුරා විද්‍යාව , මානව විද්‍යාව ආදී සියලු විෂයන්හි කෙළපත් විය යුතුය. නොඑසේ ඓතිහාසික කතන්දර ලිවීම අපරාධයකි. ඒ ඉතිහාසයට මෙන්ම සාහිත්‍යයටද කරනු ලබන අපරාධයක් වේ.