හේ දෑස් විදාගෙන වීදුරු තහඩුව හරහා පිටත බලාගෙන සිටියේය. කම්පනයෙන් ඔහුගේ අත්ලක් වීදුරුවක් මත සෙමෙන් තබනු දැක මම ද පිටතට නෙත් යොමු කළෙමි. අවට අප ගොඩනැගිල්ල වටා වූ ගොඩනැගිලි සියල්ලේම කිසිවෙකු දක්නට නොලැබුණ බව, මට වැටහුණේ එවිටයි! අප දෙදෙනාම එකම ඉරියව්වෙන් වීදුරු කවුළුවට අත්ලවල් තබාගෙන පිටත බලාගෙන සිටියෙමු. බෙහෙවින් සැකකටයුතුය. පාරේ පවා කිසිවෙකු ගමන් කරනු දක්නට නොලැබුණි. වටපිටාවේ කවුරුවත් සිටියේ ද නැත. සිව් දෙසම පෙනෙන තෙක් මානයේ, කවුරුවත් දක්නට නැත! දක්නට සිටියේ නැත! එහෙත් ඊළඟ මොහොතේ, ඊළඟ අද්භූත දෙය සිදුවිය.

අහල පහල ගොඩනැගිලිවල කාමරවල තැනින් තැනින් එක්කෙනා දෙන්නා.. එක්කෙනෙක් වගේ.. එක ජාතියේම.. අමුතු සූට් එක ඇඳගත් .. ආහ්, අර අජටාකාශ ඇඳුම් වැනි ඇඳුම් .. හැඳි අය.. තැන තැන සිටගෙන ඒ ඒ කාමරවල පාරදෘශ්‍ය වීදුරු කවූළු අසලට වී සිටගෙන, වීදුරුවට අප මෙන්ම අත තබා ගෙන, අප සිටිනා මේ කාමරය දෙස ම එක එල්ලේ බලාගෙන සිටිනු, දකින්නට ලැබෙන්නට පටන් ගත්තේය. සියල්ලන්ම එලෙසය. ඊළඟ මොහොතේ ඒ ඒ පුද්ගලයන් සිටිනා කාමරවල අනෙක්පස කාමරවල පවා එම ආකාරයේම පුද්ගලයන් එක එකා හිස් අවකාශය තුළින් මැවෙන්නට වූ අතර, වැඩි වේලාවක් යන්නට පෙර එකම කාමරයේ පවා තව තව එවැන්නන් මැවෙන්නට පටන් ගත්තේය.

මොහොතකට පෙර හිස්ව පැවති සෑම ගොඩනැගිල්ලකම සෑම කාමරයකම සෑම කවුළුවකින්ම අප දෙසම බලා සිටිනා එකම ආකාරයේ පුද්ගලයන්ගෙන් පිරෙන්නට විය.

මම බෙහෙවින්ම භීතියට පත් වූයෙමි. ඔහු දැනටමත් කවුළුව අසලින් පියවරෙන් පියවර පස්සට තබන්නට පටන්ගෙන ඇති අයුරු මම දුටුවෙමි. ඔහුට යමක් අවබෝධවී ඇති බවක් ඔහුගේ දෙනෙත් කියා පෑවේය.

‘මොකක්ද මේ වෙන්නෙ?’ මම වියළි උගුර කෙලපොදක් ගිල තෙත්කර වචන ගලපා ගත්තෙමි.

ඔහු එක්වරම ඒ හඬට තිගැස්සී මා දෙස බැලුව ද තවත් මොහොතක් යන තෙක් පිළිතුරක් දුන්නේ නැත. ඔහු ඉතා වේගයෙන් කල්පනා කරන බව මට වැටහුණි.

පිටත බලා සිටි සැවොම එක්වරම සෙලවුණි. ඔවුහූ හුන් තැන්වලින් දිවයන්නට පටන් ගත්හ. ඔවුන් හඹා එන්නේ අප පසු පසිනි! ඒ දිව එන්නේ මෙතැනට බවට වූ භයානක සිතුවිල්ලක් මගේ සිතට නැගුණේය. මගේ අත පය