“... නො වැගිරෙන කඳුළින් ඇගේ දෑස බර ව තිබිණ. සිරුර ඝන වූ නිසා හෝ ඉහිල් වූ නිසා සාරිය, හැට්ටයට යා කළ උරහිසේ යතුරු කටුව සිටියේ කට ඇර ගෙන ය. ටෙරාසෝ ඇල්ලූ හිණි පෙළේ කුණුදූවිලි ද සමග සාරිපට පොළොවේ ඇද්දෙමින් තිබුණේ එහෙයිනි. බලාපොරොත්තු සුනුවිසුනු ව ගිය හදවතින් සැඩසුළඟක් හමා යමින් තිබිණ. එය අවදි ව නැඟුණේ දම්සක්ගේ මරණය නිසා හටගත් අනුවේදනීය හැඟීමට ප්‍රතිවිරුද්ධ දිශාවකිනි. ජීවිතයට කඩාපාත් වූ අකුණු සැරයක් වැනි දම්සක්ගේ මරණයේ කම්පනය පහ ව යත් ම ඇගේ සිත තුළ අලුත් බලාපොරොත්තුවක් ලියලා වැඩුණේ ය.ඉරණමට හිත හදා ගැනීමේ උපේක්ෂාවට ඇය නැවතීමේ තිත තැබුවේ එදා ය. දම්සක්ගේ ඝාතකයන් සොයා යාම ඒ වන විට ජීවිතයේ දූත මෙහෙවර බවට පත් වී තිබිණ. ලටුකික ජාතකයේ කැටකිරිල්ලියගේ සහායට සිටි කවුඩා, නිලමැස්සා හා මැඬියා මෙන් මේ ගමනේ දී ඇයට අත්වාරුවක් වීමට සිටියේ සචිත්ත වනසුන්දර හා සුධීරා ය....”