පවර උතුම් මගෙ හිමි සඳ ඔබ හැර ලා

ඉවර නොවන ගිනිකඳ අප හට දීලා

අවර ගිරග වැටුණා ලෙස වේය මුලා

නුවර ගොසින් මම ඉන්නේ කවුරු බලා
.

තෙමා වැටේ මගේ සළුපිළි නෙත් පුරවා

අමා රසක් වැනි හිමි සඳ සිහිවෙනවා

දමා කුමරු වැඩියා මට සිහිවෙනවා

මෙමා ඇර ලියෝ ලෙව් තුළ ඇද්ද තවා
.

සුවඳ බොජුන් වැළඳූ මගේ හිමි සඳුට

නිබඳ බොජුන් රසකර දුන් වළඳන්ට

සුවඳ පලාපල වැවියන් හිමියන්ට

සුවඳ මල් නිතර පිපියන් රන් කඳට
.

පිරිය ලෙසට සැතපුන අප මල් යහනා

බැරිය ඉතින් දැකලා මගේ පපුව දනා

වීරිය බුදු බවට බාධා නොව වඩිනා

සූරිය මඬල වැනි ඔබ සැනසුණ යහනා
.

කාරණාව බුදු වෙනවා ලකුණු දැනේ

නෑර කැටුව ආවා මම සරණ ගෙනේ

භාවනාව තොර නොකරමි ඉතින් අනේ

මාලිගාව අද අඳුරුයි සුවාමිනේ
.

හිමයේ ගොසින් මල් යහනක නිදනවද

කොමල අනගි සිරිපා දෙක රිදෙනවද

හිඟේ නැතුව දෙවියෝ මුර කරනවද

මගේ ඇත් රජුනි හිමි අද කොතනකද
.

කැලේ තිබෙන කොයි දේවත් රස වේවා

මලේ බමරු මෙන් පිරිවර ඇතිවේවා

අවුවේ තිබෙන රැස් මාලා අඩුවේවා

ගව්වෙන් ගව්ව දිව මාලිඟ සෑදේවා