ශ්‍යාම් සෙල්වfදාරෙයි විසින් රචිත Funny Boy කෘතියේ සිංහල පරිවර්තනයයි.
ස්වකීය ජීවිතය හා දේශපාලනය සංකලනය කරමින් නිරවුල් ව හා සුමට ව ලියා ඇති ‘අමුතු ඉලන්දාරියා’ තුළින් මනුෂ්‍ය සන්තානය පිළිබඳ පෘථුල අවබෝධයක් ඇත්තා වූ තරුණ ලේඛකයෙකුගේ ආගමනය පෙන්නුම් කරයි.
සිංහල මවකට සහ දමිළ පියකුට දාව 1965 කොළඹදී උපන් ශ්‍යාම්, 1983 කළු ජූලියෙන් පසුව සිය පවුලේ අය සමඟ ලංකාව අතහැර කැනඩාවට සංක්‍රමණයව දැන් ටොරොන්ටෝ නගරයේ ජීවත් වෙයි.

කොළඹ ජීවත් වන්නා වූ කාසිකාර දෙමළ පවුල් අතර වසන ලොකු දෙමළ පවුලක ලෝකය තුළ අර්ජි බැහැරියකු බවට පත් වෙයි. ස්වකීය වැඩිමල් සොහොයුරා සමඟ ක්‍රිකට් ගැසීමට වඩා ගැහැනියක සේ වෙස් වලාගෙන ක්‍රීඩා කිරීමට හේ කැමැතිය. ස්වකීය සමකාමී චර්යාවන් හා තමා ජීවත් වන්නා වූ සමාජයේ ජාතිවාදය සමඟ අරගල කරන අර්ජිගේ ඇසින් ඔවුන්ගේ පවුල් ජීවිත දෙස අපි හැරෙමු.

---------------------------
මම හිස අත්වල රඳවා ගෙන අඬන්නට වීමි. “අනේ අම්මේ අනේ-” ඉකිබිඳීම මැද්දේ මම කීවෙමි.
ඈ දිගට ම ජනේලය දෙස බලා සිටියා ය.
මම විලාප දී ගෙන ඇඳට කඩා වැටුණෙමි. මා අඬා වැලපෙන සෑම විටෙක ම මෙන් මෙහි දී ද පැමිණ මා වඩා ගෙන මගේ හිස ළැමට තබා ගෙන ඇගේ අර තොඳොල් කටහඬින් “මොකද වෙලා තියෙන්නෙ? කවුද මේ අඬන පුංචි ඉලන්දාරිය?” අසනු ලබන අපේක්ෂාවෙන් මම පසු වීමි.
එහෙත් අර මා ඇගේ fදාරට තට්ටු කරමින් කෑ ගෑ අවස්ථාවේ වූවාට වැඩි දෙයක් නොවූයේ ඈ මගේ ඇඬිල්ල නොතැකුවා ය.
කෙළවර මම ඇඬිල්ල නතර කොට උඩුබැලි අතට පෙරළුණෙමි. ඩිගී කාමරයෙන් ගොස් තිබුණි. දැන් ඉතින් මා නිහඬ නිසා මා වෙත යොමු වූ අම්මා “ඉඳල බලන්නකො. ඔයාට හොඳට විනෝද වෙන්න පුළුවන්-” සතුටු සිතින් තෙපලා ය.
“ඇයි මට ගෑනු ළමයිත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න බැරි?” මම ඇසුවෙමි.
“ඔයාට බෑ. එච්චරයි-”
“ඒත් ඇයි?”
ඈ නොසංසුන් ලෙස පයින් පයට මාරු වූවා ය.
“ඔයා දැන් ලොකු පිරිමි ළමයෙක්. ලොකු පිරිමි ළමයි වුණාම සෙල්ලම් කරන්න ඕන පිරිමි ළමයි එක්ක-”
“ඒක හරි මොට්ට වැඩක්නේ-”
“ඒකට කමක් නෑ. ජීවිතේ පිරිල තියෙන්නෙ මොට්ටකංවලින්. සමහර වෙලාවට අපිට ඔහේ ඒව කරන්න වෙනවා-”
“බෑ-” මම විරෝධය පෑවෙමි. “මම පිරිමි ළමයින් එක්ක සෙල්ලම් කරන්නෙ නෑ-”